<p><br /></p>
سال 2015، روز پنجشنبه (10 دی) به پایان رسید. در این سال، چهره‌های فرهنگی زیادی در حوزه سینما ، در گوشه و کنار جهان، رخ در نقاب خاک کشیدند.
سال گذشته میلادی نیز چون سال‌های پیش از آن اما پر تعداد تر، به سوگ بزرگانی از دیار ادبیات و سینما گذشت که هر یک از آنها چهره‌ای برجسته در میان همقطاران بودند و اثری از خود، در این جهان، ثبت کرده بودند. چهره هایی که حالا دیگر نیستند تا کاری تازه بیافرینند.
<p><br /></p>
یکی از کلیشه های سینمای ایران در چند دهه بعد از انقلاب این بوده که بازیگرانی که با چشم های رنگی و سر و شکل فرنگی، راحت تر راهشان را به دنیای سینما باز می کنند.
با تمام شدن دوران فیلم های اکشن و درام های مواد مخدری، قهرمان سینما عوض شد و مردان نخراشیده ای با توانایی های رزمی و قیافه های پرهیبت جایشان را به جوانانی با چشمان رنگی و چهره رمانتیک دادند. اگر زمانی جمشید هاشم پور و فرامرز قریبیان یکه تاز گیشه بودند، حالا محمدرضا گلزار و بهرام رادان به سوپراستارهای سینما تبدیل شده بودند. دیگر کسی دنبال جذبه و هیبت و حرکات رزمی نبود، همه می خواستند قهرمانی را بر پرده ببینند که صدای خوبی دارد و بلد است روی گیتار پرزرق و برقش چهار تا آکورد سر هم کند. شمایل های رمانتیکی که به موقع می توانستند بغض کنند و از دوری معشوق زیر گریه بزنند.