کوبی برایانت از زبان خودش

مصاحبه نزدیک به نیم ساعت طول کشید، به سه زبان مختلف برگزار شد و بدون هیچ اشک و آهی به پایان رسید. لرزشی در صدایش شنیده نمی شد و با شانه های افتاده، متن آماده شده اش را کنار دستش نگه داشته بود. وقتی مصاحبه تمام شد، به همراه همسر و دو دخترش و همچنین عوامل و دست اندرکاران ساخت فیلم مستند از اتاق خارج شدند.

در شب شکست لیکرز برابر پیسرز، کوبی برایانت در حالی که به اتاق پر از خبرنگار خیره شده بود، در مورد دو دهه گذشته اش و به ویژه سه سال اخیر صحبت کرد؛ صحبت هایی که مدت ها تلاش می کرد مدت ها در مورد آن چیزی نگوید. چند ساعت پس از آن که برایانت بازنشستگیش تا انتهای فصل 2016-2015 را رسما اعلام کرد، گفت: «من فقط باید این موضوع را قبول کنم که دیگر نمی خواهم این کار را ادامه دهم و با این موضوع مشکلی ندارم... بار بزرگی از شانه هایم کم می شود. کار و تصمیم درستی بود. کاملا از این موضوع رضایت دارم.»

 

لیلا ابراهیمی، دختر رکوردشکن

لیلا ابراهیمی متولد اردیبهشت ماه 1358 است. او نخستین دونده زن ایرانی است که پس از انقلاب موفق به کسب مدال در مسابقات قهرمانی آسیا شده است. ابراهیمی رکورددار دوهای 1500 متر، 3000 متر بامانع و 5000 متر ایران است. او بسیار باانرژی بوده و سفرهای خارجی را بسیار دوست دارد. 

ابراهیمی قبل از اینکه دونده شود نقاش بوده و چندین نمایشگاه نقاشی هم برگزار کرده است. دست پختش خوب است و غذاهای کبابی را بهتر از بقیه غذاها درست می کند. اهل بازی کردن است و از بازی هایی که پر از حرکت و انرژی باشد، لذت می برد. در ادامه گفت و گوی ما را با او بخوانید.

شما نخستین دونده زن ایرانی هستید که توانست بعد از انقلاب مدال آسیایی بگیرد، این اول بودن چه حس و انگیزه ای در شما ایجاد کرد؟

خیلی سال از این مدال که نخستین مدال گرفته شده در رشته دو و میدانی بانوان ایران در آسیاست می گذرد و این نخستین مدای بود که در رشته 3000 متر با مانع در آسیا به سدست آوردم، منتها در آن جا فکر و ذهن آدم درگیر مسابقات است که بتواند یک تورنمنت خوب داشته باشد و من تمام ذهنم درگیر این قضیه بود ولی وقتی به کشورمان برگشتم دیدم بازدهی بسیار خوبی در میان مردم، رسانه ها و... داشته است و این بازخورد مرا شگفت زده کرده و انگیزه بسیار زیادی در من ایجاد کرد.

 

فریدون آسرایی، ستاره 59 ساله موسیقی پاپ

موسیقی پاپ بعد از انقلاب خیلی دیر متولد شد. بعد از تولد هم آن قدر پرافت و خیز پیگیری شد که تقریبا امروز تمام کسانی که در این عرصه بر صدر نشسته اند هیچ کدام شان یکی از همان چهره ها نیستند. امروز چهره های محبوب این موسیقی را کسانی تشکیل می دهند که در یک دهه قبل، خیلی هایشان مشغول همکاری با شبکه های ماهواره ای چون MITV و IRANMUSIC بودند. از سوی دیگر در همان روزهایی که بسیاری از خوانندگان نسل اولی در حال تلاش برای گرفتن آلبوم هایشان بودند، بسیاری از همین نام های پرطرفدار امروز آلبوم هایشان را به صورت غیرمجاز- زیرزمینی- منتشر می کردند. 

در این میان تنها یک خواننده هست که وضعش با هر دوی این نام ها تفاوت آشکاری دارد. او که حالا در آستانه 60 سالگی قرار دارد، در منطقه آسارا به دنیا آمد، اما خیلی زود پس از اتمام تحصیلات مقدماتی، در ژوئیه 1987 به شهر ونکوور کانادا مهاجرت و 14 سال در آنجا زندگی کرد. سال 1988 گروه غزال و دو سال بعد هم گروه پرواز را با حضور نام هایی چون کامران، هنگامه، رامین زمانی و... که امروز از فعالان حوزه موسیقی در لس آنجلس هستند راه انداخت. ترانه «ایران ایرانم» از دستاوردهای این قبیل همکاری هاست. 

 

چارلز دیکنز، انگلیسی کلاسیک

نام: چارلز دیکنز

زادروز: ۷ فوریه، ۱۸۱۲ - پورتسموت، انگلستان

درگذشت: ۹ ژوئن، ۱۸۷۰ (در سن ۵۸ سالگی)

پیشه: نویسنده و روزنامه‌نگار

دیکنز‏، چارلز Dickens Charles رمان‌نویس انگلیسی (1812-1870) پدر چارلز از خانواده متوسط و کم‌درآمد و خودش کارمند کارپردازی اداره کشتیرانی و مردی خوشگذران و بی‌خیال بود. کودکی چارلز مانند کودکی قهرمانان آثارش در مشقت و رنج و ناکامی گذشت. خانواده بر اثر شغل پدر ابتدا در لندن، سپس در چتم Chatham اقامت گزید. خوش‌نشینی پدر او را بر آن داشت که در این شهر، در خانه زیبایی مستقر شود، جایی که اولین خاطرات "دیوید کاپرفیلد" قهرمان یکی از داستانهای دیکنز به آن ارتباط می‌یابد. چارلز کودکی خیال‌پرور و رنجور بود و قصه‌های فراوان و وحشت‌انگیزی که دایه برایش نقل می‌کرد، به ذهن او حوادث گوناگونی را القا می‌کرد که زمینه عناصر هراسناک داستانهای آینده‌اش می‌گردید. 

در انبار خانه کتابهایی برای خواندن یافت و با آثار سروانتس و فیلدینگ و کتاب هزار و یک شب آشنا شد ونه تنها این آثار را می‌خواند، بلکه در تصور خود، همه قهرمانان کتاب را به نمایش درمی‌آورد و آنان را در گوشه و کنار چشم‌اندازهای اطراف خود جای می‌داد، نتیجه آن شد که بسیار زود در وجود دیکنز رمان‌نویس و هنرپیشه‌ای بالفطره نمایان گشت. در این سالها "فانی" Fanny خواهردیکنز برایش پناهگاهی عاطفی به شمار می‌آمد و در دل این هنرمند جوان تصویرهایی از زن  مطلوب و کامل نقش می‌زد. در 1823 پدر چارلز دیکنز به لندن منتقل شد و به سبب قرض فراوان، خانه‌ای محقر در محله‌های دور از مرکز شهر برای سکونت خانواده اختیار کرد، چارلز دیگر به مدرسه نرفت، بلکه با کمک خدمتکار به امور خانه می‌پرداخت. 

فانی خواهرش که نوازنده چیره‌دستی شده بود، از محیط نکبت‌بار خانواده رهایی یافت و چارلز در مصیبتی جانکاه فرورفت و هرگز موفق نشد بر این ضربه روحی نائل آید. پدرش نیز به علت قرض بسیار به زندان افتاد. مادر، چارلز را در دوازده سالگی به کارخانه‌ای فرستاد و او ناچار به کار پستی تن درداد. اگرچه مادر از شدت نیاز مالی به این کار اقدام کرده بود، چارلز او را نبخشود و پیوسته از احساس حقارت و تأثر شدید این دوره رنج می‌برد. کارش سه ماه بیشتر ادامه نیافت‏، اما در نظرش دوره‌ای بس طولانی آمد. کوچه‌های لندن، پس از کانون خانوادگی برای چارلز بهترین مدرسه بود و مایه‌هایی برای رمان "الیورتویست" فراهم آورد. پس از رهایی پدر از زندان، خانواده گرد هم آمد و دیکنز از نو به تحصیل پرداخت و دوستان و محیط تازه یافت و برای رفقایش نمایشهایی ترتیب داد.